"Hoe kun je"

Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen.
Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend.

 


Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels.
Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had.
Maar daar werkten we samen aan.
Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment.
Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag.
Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld.
Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was.
Ze is nu je vrouw en geen 'hondenpersoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar.
Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was.
Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding.
Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn.
Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in een andere kamer of in een hondenmand.
Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'.
Toen ze groter werden, werd ik hun vriend.

Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus.
Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen.
De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn.
Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden.

Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij.
De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp.
Van 'jouw hond' veranderde ik een 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel.
Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan.
Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was. Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel.
Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop.
Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'.
Ze gaven je een pijnlijke blik.
Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom.
Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!'.

 

 


Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft.
Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen.
Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline.
Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden.
Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..."
In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat.
Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden.
In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen,
ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden.
Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik.
Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer.

Een heerlijk stille kamer.
Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en zei me dat ik me niet druk moest maken.
Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing.
De dagen van de gevangene van de liefde waren op.
Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf.
Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen.
Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang.
Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden.

 

Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan.
Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde. "Hoe kun je.."
En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg".
Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn.
Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde.
Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar.
Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht.
Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten.
Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.

 


Een opmerking van de auteur: Wanneer "Hoe kun je" tranen in je ogen heeft gebracht tijdens het lezen, net zoals het dat bij mij deed toen ik het schreef, dan komt dat omdat het een samengesteld verhaal is dat opgaat voor miljoenen voormalig huisdiereigenaren die ieder jaar hun dieren in asielen brengen.

 

OM FF BIJ STIL TE STAAN!!!

Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen.
Hij schilderde een advertentie op een bord met
"4 puppies te koop"
en zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant.
Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overal getrokken.

Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen.
"Meneer" zei de jongen,"Ik wil een van uw puppies kopen".
"Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef,
"deze puppies hebben hele goede ouders en kosten aardig wat geld".
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen.
Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol
kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien.
"Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?"
"Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje.
"Dolly", riep hij.

Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe,
gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.
De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek.
Zijn ogen straalden van verrukking.
Terwijl de honden naar het hek toekwamen rennen,
zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok.
Langzaam verscheen er nog een bolletje wol,
maar deze was zichtbaar kleiner dan de andere hondjes.
Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat
onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen
terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden.
"Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar de waggelende hond wees.

De boer knielde naast het jongetje neer en zei:
"zoon, je wil dat hondje echt niet.
Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen".
Toen deed de jongen een stap naar achteren,
reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen.
Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje
van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje.
De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer,
ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".

Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppy op.
Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppy aan de kleine jongen gaf.
"Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen.
"Niets, het is gratis", zei de boer.
"Er is geen prijs voor liefde".

De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die ze begrijpt. 

 

een wijze vrouw   
                   
         

Er was een wijze vrouw aan het kaarten.


Plotseling kwam een kennis opgewonden naar haar toe en zei:
' ik moet je iets vertellen over je vriend die...'

'Ho eens even', onderbrak ze haar, 'heb je datgene wat je mij wil zeggen
gezeefd door de drie zeven?'

'Wat voor drie zeven?' vroeg de kennis verbaasd.
'Laten we het proberen' stelde ze voor.

'De EERSTE zeef is de WAARHEID.
Heb je onderzocht of alles wat je zeggen wilt waar is?'
'Nee, ik hoorde het vertellen en...'

'Ah juist! Dan is het toch zeker wel door de TWEEDE zeef gegaan?
De zeef van het GOEDE.
Is het iets goeds wat je over mijn vriend wilt vertellen?
Aarzelend antwoordde de kennis: 'Nee, dat niet, integendeel...'

'Hm, hm, zei de vrouw, 'laat ons dan de DERDE zeef gebruiken.
Is het NOODZAKELIJK om mij te vertellen wat je zo opwindt?'
'Nee, niet direct noodzakelijk'.

'Welnu', zei de vrouw glimlachend, 'als dat wat je vertellen wilt,
niet waar is, niet goed is en niet noodzakelijk is,
vergeet het dan en belast mij er niet mee.'
 

 


 

Mama waarom huil je?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom huil je Mamma?" vroeg een jongetje aan zijn moeder.
Omdat ik een vrouw ben." Antwoordde zij.
Ik begrijp het niet. zei het jongetje weer.
Zijn moeder knuffelde hem en zei met een vage lach:
En dat zul je ook nooit doen lieve kind, maar dat maakt niet uit.

Later vroeg de kleine jongen aan zijn vader:
Papa, waarom huilt Mama zomaar zonder reden?"
Zijn vader kon alleen maar antwoorden:
Alle vrouwen huilen zonder reden."

De kleine jongen groeide op en werd een jonge man,
zich nog steeds afvragend, waarom vrouwen huilen.

Uiteindelijk riep hij de hulp in van God en vroeg ook Hem:

"God, waarom huilen vrouwen?"
God antwoordde het volgende:

Toen ik de vrouw schiep,
besloot ik dat ze speciaal moest zijn.

Ik gaf haar schouders,
sterk genoeg om het leed van de wereld te dragen,
maar ook zachte armen om comfort te bieden.

Ik gaf haar innerlijke kracht om,
bevallingen te doorstaan en om tegen afwijzing te kunnen,
welke zij vaak zou gaan krijgen,
soms zelfs van haar eigen kinderen.

Ik gaf haar de hardheid,
het doorzettingsvermogen om voor haar vrienden en familie
te kunnen zorgen,
zelfs wanneer iedereen het opgeeft.
Zelfs ziekte en vermoeidheid houden haar dan niet tegen,
en zij klaagt nooit....

Ik gaf haar gevoeligheid,
zodat zij haar kinderen lief zal hebben,
onder welke omstandigheid dan ook.
Zelfs wanneer haar eigen kind haar pijn heeft gedaan.
Ze heeft een speciale gave om kinderen weer te doen lachen,
om tieners te helpen met hun twijfels en angsten.

Ik gaf haar de kracht om voor haar man te zorgen,
ondanks zijn fouten en ik fabriceerde haar uit een rib
van hem om zijn hart te beschermen.

Ik gaf haar de wijsheid,
om te weten dat een goede echtgenoot zijn vrouw nooit pijn zou doen,
maar dat hij haar soms test op haar kracht.
En ook om haar man bij te staan,
door dik en dun.

Voor al dit harde werk,
gaf ik haar ook een traan om te laten.
Het is van haar,
zij kan het gebruiken wanneer zij dat nodig heeft.
Het is haar enige zwakte.....

Wanneer je haar ziet huilen,
zeg haar dan hoeveel je van haar houdt,
en hoe goed de dingen zijn die zij voor anderen doet.
En alhoewel ze dan nog steeds huilt,
weet dan dat ze zich wel degelijk iets beter voelt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb